Gaat alles zo gemakkelijk?

Januari, de maand van de nieuwjaarsrecepties. De maand dus ook van de gesprekken met mensen die je niet vaak tegenkomt maar die toch ergens half-en-half professioneel met jou verbonden zijn.

Ik ben erg slecht in smalltalk en het gesprek verzandt dan vaak in ‘Is het druk?’, ‘Beetje genoten van de kerstperiode/vakantie?’ en ook ‘Wow, jij bent zwanger! Voor wanneer is het?’. (Dat laatste enkel vragen wanneer je 100% zeker bent of er bvb al een gesprek over opvangt)

Maar er zijn ook mensen die het totaal niet erg vinden dat je de laatste maanden 3 chatberichten over deadlines van nieuwsbrieven naar elkaar gestuurd hebt en boenk, met de deur in huis vallen omdat ze je volgen op Instagram en denken dat ze helemaal mee zijn met je leven, plannen, gemoedstoestand etc.

“Gaat het bij jou echt altijd zo gemakkelijk?” was de vraag die ik voorgeschoteld kreeg.

Ik weet niet wat er allemaal makkelijk leek te gaan want ons gesprek werd onderbroken door een speech van de directeur. Op Instagram gaat het natuurlijk vaak over de happyhappyjoyjoy-dingen want ik maak geen foto’s van drama’s over tanden poetsen.

De laatste tijd is Felix zo boos. En ‘fars’. (Is dat algemeen Nederlands?) Ik bedoel dus tegendraads en met een grote mond die ik verwachtte van een puber i.p.v. van een kleuter. Maar waarom, dat krijgt hij dan weer niet uitgelegd. Dat zou nochtans veel frustraties oplossen denk ik.

Het gaat volgens mij vaak over zelf mogen kiezen maar wanneer het bedtijd is, valt er niet te kiezen. Zijn boosheid groeit ook bij vermoeidheid dus neen, bedtijd is bedtijd. En na zo’n dag roepen en stampvoeten verlies ik ook mijn geduld.

Pfieuw, ik hoop dat de wind in Zeeland ons hoofd eens leegblaast.