De ‘slaapexpert’ van Kind&Gezin had zich gisterenavond bij ons thuis uitgenodigd. Ik ben nogal van ‘iedereen welkom’ en ‘ik wil gerust eens luisteren’ maar het bezoek voelde toch een beetje dwingend aan. Bijna een beetje als een persoonlijk falen.
“Dat kind slaapt nog steeds niet door, jullie slagen er duidelijk niet in om dat probleem op te lossen. We gaan eens een babbel doen.”
Terwijl ik eigenlijk voor mezelf beslist heb dit niet (meer?) als een probleem te zien er er van uit te gaan dat met tijd en liefde alles goed komt.
Er is geen hysterisch gehuil bij het slapen gaan, geen ‘ikwilspelen’ midden in de nacht. Ik ben eigenlijk al lang content dat ik mijn bed niet meer uit moet aangezien hij gewoon naast mij in het grote bed ligt. Op goede nachten drinkt hij een keer of 3. Op slechte nachten … iets vaker 🙂
Ik blijf lichtjes jaloers op ouders met goede slapers maar ik oefen geduld.
Ik was dan ook best tevreden dat de slaapexpert geen drastische veranderingen voorstelde, bevestigde dat wij eigenlijk wel goed bezig zijn, niet met het vingertje wees naar Felix zijn eigen bed, zelfs niet begon over zijn eigen kamer en enkele suggesties deed die het mij misschien makkelijker maken om iets zinvols gedaan te krijgen tijdens het middagdutje van klein meneertje. Alsof mee dutten op zondagmiddag niet zinvol is :p
Maar waarom praten die mensen van Kind&Gezin altijd alsof ze tegen een kleuter praten? Ook tegen mij … Toch al 33 ondertussen. Het is zelfs al een tijdje geleden dat iemand mij nog juffrouw noemde. Terwijl dat ik trouwens nog steeds ben.Â
Hij heeft een knopjesobsessie en wil per se koffie zetten, de dampkap aanzetten en de thermostaat bedienen.
