Felixpraat – als opkikker voor al wie in quarantaine zit. (Of het om een andere reden kan gebruiken)

Zo weinig Felix te vertellen had bij de Sint, hoe meer hij tatert op andere momenten.

• Pikachuuuuu (Ik wist niet eens dat hij Pokemon kende)
• ik: Wat wil je eten? A, B of C?
  F: Pastaaaaa!
• What the heeeeld. (Met die D dus)
• Het park van de bloemen (Het kerkhof)
• We horen de Vengaboys op de radio. “We are flying to Ibiza”.
  F: Mmm, pizza!
• F: Ik wil politieagent op de moto worden.
  ik: Is dat niet gevaarlijk?
  F: Ik ga een helm opzetten. En knieschijven.
• Oei, dat zijn eigenlijk 4 patatjes. (Had er 5 gevraagd) Maar dat is niet erg mama.
• Ik heb nu dringend honger. (Deze staat misschien ook al eens in een ander lijstje … maar hij komt regelmatig terug)
• Dat is een handig worstje. Dat kan je met je handen eten.
• Ik ga die autobaan aan de Sint vragen. (Wijst in boekje). Die heeft 3 auto’s, dan kunnen we samen spelen. (Alsof hij nog geen 1000 andere auto’s heeft :p)

Rocky Horror Show

Ik zag al ‘een aantal’ voorstellingen bij 30CC maar de over the top rockcultmusical “The Rocky Horror Show” was denkik toch het zotste dat ik al zag. Met het zotste, meest uitzinnige en verkleedde publiek ook. Ik had geen idee dat de Rocky Horror Show zoveel die-hardfans had.

We hadden als communicatieteam op voorhand een mail uitgestuurd met een filmpje over hoe het publiek kon deelnemen aan de voorstelling en ik had mij op voorhand afgevraagd hoeveel mensen effectief kranten, speelkaarten en rubberen handschoenen zouden meenemen voor een avond theater. Ik weet dus nu dat dat er heel veel zijn.

Gelukkig was het ook zonder krant boven mijn hoofd leuk 🙂

Ik vond het soms wel moeilijk om alles te begrijpen. Door de switch tussen Nederlands (Hollands) en Engels en ook in het verhaal zaten een paar losse eindjes. Denk ik … Maar er was live muziek, een zotte performance. Er waren glitterpakjes etc. dus mij hoor je niet klagen.

Ik zou de musical misschien niet zelf uit onze brochure gekozen hebben maar een avondje mee op stap is altijd meegenomen.

Jij into musical?

Ontmoeting met de Sint

Als ik moet kiezen tussen Sinterklaas en Kerst kies ik zonder aarzelen 1000x de Sint. De voorpret, de lijstjes, de chocolade en speculaas.

Felix is er precies niet zo heel erg mee bezig. Hij knipte enthousiast het bol.comboek aan flarden maar daarna werd het stil. Ik gebruik de Sint ook bewust niet als drukkingsmiddel om braaf te zijn en er wordt hier niet op voorhand al een schoen gezet om in de sfeer te komen.

Doordat onze planning dit weekend werd omgegooid hadden we ineens de zondag vrij. De eerste vraag van de dag was uiteraard “Waar gaan we naartoe?” dus ik polste of Felix zin had om naar de kinderboerderij te gaan. De Sint kwam ook en je kan daar lekker eten. Twee keer leuk want ik had zaterdag geen zin gehad om boodschappen te doen.

“Ja! M. En S. hebben de Sint in het echt gezien. En ik nog nooit!”

Wel dus, maar hij is dat vergeten. En ook deze ontmoeting was niet per se onvergetelijk. Wel grappig dat Felix zelf goed genoeg wist dat hij tijdens het moment suprème niks zou durven zeggen dus hij gaf op voorhand zijn instructies door.

Hij was wel heel blij met zijn sportwagen achteraf. Direct een hele uitleg over motoren en lichtjes. 🙂

De Sint bij jou thuis al eens gepasseerd om de wishlist op te halen?

Ik ben het beu.

Hoe meer televisie (of idiote filmpjes op YouTube) Felix bekijkt, hoe bozer hij is wanneer hij eens niet wou kijken.

En ik denk dat hij toen ik geïsoleerd zat in de slaapkamer iets mee TV heeft gekeken dan gewoonlijk. Gewoonlijk mag hij een half uurtje kijken na het eten en in het weekend mag hij wat filmpjes kijken op mijn smartphone wanneer hij mij tot 7 uur laat slapen. Geen schaapje of konijnenklok hier, geweldig incentive om de klok écht te leren lezen die paw patrol en co.

Deze week was er al elke dag gezeur over wanneer het nu eindelijk weekend was en dat hij niet naar school wilde. Deze avond ging het nog een beetje verder. Felix wou de playstation niet uitzetten en gilde “Ik ben het beu!”. (Die woorden heeft hij mogelijks van mij ja, of anders van de papa)

Volgens mij schrok hij zelf van zijn woorden want er volgden al snel tranen.

Serieus veel zin om die TV nog wat meer te schrappen. Het toestel mag voor mijn part zelfs volledig de deur uit als er zo’n drama van gemaakt wordt.

Is dat overal zo’n gedoe?

(Er werd na het verhaaltje nog uitgebreid geknuffeld en gecheckt of we nog wel dikke vrienden waren. All good zenne.)

Op dinojacht in Planckendael

We gingen nog eens naar Planckendael. Want wat doet een mens op een pedagogische studiedag op een niet al te frisse, droge maar wel erg grijze herfstdag. Dino’s zoeken in de dierentuin is het juiste antwoord.

Ze zijn in Planckendael alles in gereedheid aan het brengen voor het Dinolights Lichtfestival dat start op 3 december. Geen idee of al de dino’s er al staan want ze staan zeker niet overal in het park, maar er werd vandaag flink getest. Er brandden dus al lichtjes en er zijn ook installaties die kunnen bewegen. Felix hoefde de bewegende T-Rex niet per se te knuffelen maar zo overdag was het hele gebeuren nog niet té spannend voor onze pantoffelheld.

• 

• 

• 

• 

Kleine tip: (naast de botjes of wandelschoenen die in de herfst/winter steeds een goed idee zijn in Planckendael) Studeer de namen van de meest populaire dino’s. Want er staan bordjes met wistjedatjes maar vaak staat de naam van de beestjes er niet op. En kleuters gaan er dus van uit dat je dat allemaal weet. Diezelfde kleuters gaan ook heel erg uit van hun eigen gelijk. “Deze dinosaurus is te klein om een vleeseter te zijn mama”. Kom niet af met scherpe tanden dus vleeseter, hij gelooft er niks van als je 2 meter verder niet kan zeggen hoe de dino in kwestie heet.

Partytime!

Er zijn zo’n dingen die bij ouderschap komen kijken waar ik niet naar uitkijk. Onnozele dingen zoals wiebeltanden (Hoe vies is dat ook? Felix gaat trouwens akkoord dat dat een jakkiebah iets is en besliste dat zijn tanden gewoon blijven staan) en ik ben heel erg blij dat het potjesgebeuren achter de rug is.

Vandaag zat er nog zo’n leukerd in de boekentas. De uitnodiging voor het eerste verjaardagsfeestje. Felix had nog nooit playdates bij vriendjes van de klas. Hij ging al wel eens spelen bij zijn nichtje of zijn meter maar dit is toch anders? Voordeel is wel dat hij de plek waar het feestje doorgaat (een krijspaleis :p) al kent.

Over het budget voor een cadeau is de instagramcommunity het eens en ik weet dat the birthdaygirl een knutselkind is dus easypeasy. 10 à 15 euro en je kan ook samenleggen met andere ouders. (Maar dan moet ik dus uitvissen wie er nog naar het feestje gaat.) Het kaartje roept nog duizend vragen bij mij op. Hoe lukt het om daar voor Felix iets fijns van te maken? Geen drama bij het afscheid … En vooral ook; moeten wij dat dan deze zomer ook doen? En hou ik alvast bij in een spreadsheet door wie hij is uitgenodigd?

Veel mensen houden het qua aantal genodigden op het aantal levensjaren van het feestbeest. Dat is op zich een duidelijke regel maar wie vraag je dan wel en wie niet? Toen ik klein was mochten alle meisjes van de klas komen + mijn nichtje (of soms gewoon iedereen). Er was een stapel pannenkoeken en we werden ook in januari gewoon met z’n allen buiten gegooid. Ik herinner mij een legendarisch sneeuwfeest. Ook mijn zus zeven jaar later mocht veel volk uitnodigen en ik speelde dan met plezier animator en verzon zelf gezelschapsspelletjes maar wij zaten allebei in piepkleine graadklasjes. Felix heeft 21 klasgenoten, 3 nichtjes, 1 neefje en dan zijn er nog metekinderen en de kinderen van onze beste vrienden. Dat gaan toch een paar verschillende feestjes worden 🙂

Hoe pak jij dat aan? Of zin om je grootste ouderschapshorrors met mij te delen? Er zijn sowieso ergere dingen dan wisselende melktanden die ik aan het verdringen ben.

Wie had gedacht dat …

Felix super euforisch zou zijn toen ik weer uit mijn kamertje mocht komen én zin had om naar school te gaan vanmorgen … die was eraan voor de moeite.

Ik had zijn reactie juister voorspeld. Felix had terug wat ‘aanpastijd’ nodig en hij was hélémaal niet te spreken over “Terug naar school” na 11 dagen andere bezigheden. “Ik ga wel bij jou blijven mama …” Er was wat aanmoediging nodig en dan nog slofte hij de schoolpoort door. Hoofdje naar beneden, verslagen door die vasthoudende mama beer.

Gelukkig had ik ook juist ingeschat dat hij na zijn schooldag wel enthousiast was. Over zijn vriendjes, over de turnles, over de juf die ziek was … (Oh nee hè?)

Isolatiemateriaal

Als ik het nog tot vanavond volhoud heb ik een volledige week in eenzame opsluiting gezeten. Dat dat niet leuk was, is een understatement. Ik heb sowieso al niet veel behoefte aan me-time en dit was dus meer dan van het goede teveel.

Gelukkig gaat het wel veel beter dan een week geleden. Geen hoestbuien meer, geen zakdoeken meer nodig en ik kan terug iets ruiken. Geen subtiel parfum maar wel bijvoorbeeld nagellakremover. Hoera :p

Het was niet enkel kommer en kwel in mijn kamertje maar eerlijk, de lichtpuntjes waren ver zoek.

Ik heb er twee gevonden. Vrienden die u niet vergeten en … frietjes eten in bed.

Ik sta dus te springen om weer buiten te komen maar ik vind het ook wel een beetje spannend. Want niemand kan mij zeggen of ik nog andere mensen kan besmetten en zo af en toe ontsnapt er mij toch nog eens een kuchje. Dat is waarschijnlijk heel normaal en dat deed ik anders ook, maar nu zit ik er met een vergrootglas op.

Naar het theater morgen, dat zit er nog niet in. Maar even uitwaaien op “den dijk”, mag dat aub?

VWW aan zee #93

We zijn er niet lang geweest, maar het was er wel tof. Ons minitripje naar de kust in vier foto’s.

Playing apart together, is dat een ding? Zoniet, dan hebben wij dat uitgevonden. Een berg zand, wat schepjes en terras met zicht op zee. Soms moet het niet moeilijker zijn dan dat.

Fiere kleuter op monstertruck. Geen go-cart, een monstertruck.

Te voet van Oostduinkerke naar Nieuwpoort en weer terug. Goed gedaan van die korte beentjes. En helemaal niet gezeurd want onderweg was er genoeg te zien. Kwallen, garnaalvissers, vliegeraars …

Ik denk dat ik de duinen nog leuker vind dan het strand.

Schone liedjes …

… duren niet lang. Het liedjes van de trein en Oostende had tot vanavond moeten duren, maar we zijn al sinds vrijdag weer thuis. Geen lange strandwandelingen, go-cartraces of andere leuke uitjes. We ruilden alles in voor een positieve coronazelftest, een kleine 2000 zakdoeken en hoestbuien.

Ondertussen woon ik dus in de slaapkamer en babbel ik met Felix door onze houten plankenvloer heen. Dat ik hem quasi heel de tijd kan horen is geruststellend, dat ik hem niet kan zien tenzij hij aan het slaapkamerraam komt zwaaien doet pijn.

Het zal hier de komende dagen dus redelijk stil zijn want ik maak niet echt veel mee. Ik heb enkel al meer gelezen dan de vier laatste jaren samen.