Het is deze week ‘Week van de borstvoeding’. Dit is één van mijn eerste foto’s met Felix, een paar uur na de bevalling. We hingen toen beiden nog vast aan allerlei kabeltjes. Maar vooral aan elkaar.
Die bevalling (details bespaar ik jullie) was behoorlijk zwaar en de eerste nacht moest Felix aan de andere kant van het ziekenhuis in een couveuse slapen. ‘Of ik hem eten wilde geven?’ Ja, dat wilde ik. En dus deed ik die eerste nacht een keer of vier een wandeling van 20 minuten naar de neonatale afdeling, mijn eigen rolstoel voortduwend door een schijnbaar verlaten ziekenhuis. (En terug).
Ook verhalen over tepelkloven, een traag op gang komende productie, tenengekrul en tranen om kostbare omgevallen afgekolfde moedermelk zal ik jullie besparen. Wat ik wil zeggen: ik vond/ vind borstvoeding geven helemaal niet gemakkelijk. Maar het is wel een gemak dat ik niet uit bed moet ’s nachts om een flesje te warmen en dat ik overal eten voor Felix bij heb. Het scheelt ook heel wat afwas voor de luie moeder die ik ben.
Ik ben blij dat ik heb doorgezet en dat ik hem kan zien groeien door wat mijn lijf hem te bieden heeft want believe you me stoppen heeft bij momenten erg hoog op de agenda gestaan.
Geen pleidooi voor of tegen borstvoeding, vooral een pleidooi om te doen wat goed voelt en je vooral niet schuldig te voelen over die keuzes. Happy baby – happy mama.
Waarom zijn er eigenlijk sensibiliseringscampagnes nodig voor zoiets natuurlijks als een baby eten geven? Op welke manier dan ook …
